ΑΝΤΙ-ΣΤΑΣΗ

Θέλω λοιπόν να σου εμπιστευτώ κάποιες πολύ σπουδαίες απορίες μου.
Πώς κρύφτηκε όλο το πέλαγος στα μάτια σου.
Πόσοι ανεμόμυλοι λυμαίνονται την ψυχή μου.
Γιατί απ'όπου κι αν ξεκίνησα,έφτανα πάντα σε μια απουσία.
Πώς κάρφωσες τον ήλιο στην παλάμη σου.
Πώς ζούνε τόσα χρόνια οι Ευκάλυπτοι μέσα στην θλίψη τους.
Γιατί γλιστράει πάντα η άνοιξη μόλις πατήσει στο κατώφλι μου.
Πώς χωράει,αλήθεια,τόσος Θεός σ''ένα μικρο κόκκινo ρόδι...
(Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή,Α.Παπαδάκη)



Ώ, που έζησα μια ζωή συγκεχυμένη,ακαθόριστη σάν ένα όνειρο που το ξεχνάς το πρωί και μετά το ξαναθυμάσαι,μέχρι που δεν ξέρεις αν ήταν όνειρο ή το ίδιο το πεπρωμένο.
Και είδα τ'ανοιχτά παράθυρα σάν μεγάλα βιβλία της ερημιάς,οπου διάβασα το ποτέ και το τίποτα.
Κι έπρεπε εγώ απ'αυτό το ποτέ και το τίποτα να φτιάξω μια ποίηση για πάντα.

Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνο οταν κάποιος μας αγαπήσει ερχομαστε για λίγο...
(Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα,Τ.Λειβαδίτης)