Θαρρείς πως μερικές φορές φτάνεις τόσο ψηλά, που ειναι σαν ν'ακούς την ανάσα του Θεού...τόσο ψηλά που ζείς με τον αγέρα...που τρέφεσαι με το βλέμμα των πουλιών...που φιλάς τά στέρια....
Θαρρείς πως κανείς πια δεν σε λυγά...πως ανέμοι χίλιοι δεν μπορούν το δαχτυλάκι σου να ρίξουν....
κι ύστερα....ξαφνου...μετά απο τόσο ύψος....έρχεται εκείνο τ'άεράκι που μπαίνει μέσα σου...στα κύτταρα σου...απ'το πουθενά...
Να σου θυμήσει πως εδώ ειναι αλλιώς...πως εδώ ειναι η ζωή...που έχει τους λόγους της...τους κανόνες της...
Και χωρίς να καταλάβεις γεύεσαι το χώμα...
που απ'την αρχή είχες αγαπήσει τελικά...
ονειρέψου ψυχή μου....πως θα΄ναι το ταξίδι μας για κει πάνω ξανα...
ονειρέψου...

αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει?????

κι όμως ειμ'ακόμα εδω...

ΠΑΝ(ΟΡΑΜΙΚΕΣ) ΣΚΕΨΕΙΣ...

Με το κερί στο χέρι,να τρέμειη φλόγα του στους αέρηδες της ζωής...
Πώς θα πετάξεις τώρα???
Μπορείς???
Θέλεις???
Απο πάντα αυτό δεν ήθελες?
Πέτα τώρα να σε δώ...
Μα...τί έχει σημασία τελικά???
Να το έχεις πάντα εκεί???
Μέσα σου???
Με μια κρυφή ελπίδα να ζεσταίνει τις παγωμένες σου ψυχές.!.!
Δεν αντέχει της καρδιάς σου ο σκληρός????
Δεν έχεις επαρκή μνήμη???
Και δουλεύεις copy-paste???
Κάνε αναβάθμιση μωρέ!!!
Εσύ εκεί με το κερί στο χέρι...
Να περιμένεις να φωτίσει ο κόσμος σου με των ματιών σου τη φλόγα...
Λιώνει και το κερί και σου καίει το κορμί...
Στάζει κι αυτό στο παλτό της ζωής σου...
Λερώνει...
Δεν βγαίνει...
Κι εσύ απλός θεατής της ζωής σου,βλέπεις το φιτίλι να φωτίζει...
Και είναι και το καλό σου παλτό...
Αυτό που πήγαινες μικρός στην εκκλησιά...
Ατσαλάκωτος...
Αλέκιαστος...
Καθαρός...
Μην φοβάσαι τον λεκιέ...
Εκεί είναι η αξία κολλητέ!!!
Όχι να κρύβεις τον λεκέ@!@!
Να εκτιμάς το κερί...
Το χέρι σου,που καίγεται κρατώντας το...

ΑΝΤΙ-ΣΤΑΣΗ

Θέλω λοιπόν να σου εμπιστευτώ κάποιες πολύ σπουδαίες απορίες μου.
Πώς κρύφτηκε όλο το πέλαγος στα μάτια σου.
Πόσοι ανεμόμυλοι λυμαίνονται την ψυχή μου.
Γιατί απ'όπου κι αν ξεκίνησα,έφτανα πάντα σε μια απουσία.
Πώς κάρφωσες τον ήλιο στην παλάμη σου.
Πώς ζούνε τόσα χρόνια οι Ευκάλυπτοι μέσα στην θλίψη τους.
Γιατί γλιστράει πάντα η άνοιξη μόλις πατήσει στο κατώφλι μου.
Πώς χωράει,αλήθεια,τόσος Θεός σ''ένα μικρο κόκκινo ρόδι...
(Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή,Α.Παπαδάκη)



Ώ, που έζησα μια ζωή συγκεχυμένη,ακαθόριστη σάν ένα όνειρο που το ξεχνάς το πρωί και μετά το ξαναθυμάσαι,μέχρι που δεν ξέρεις αν ήταν όνειρο ή το ίδιο το πεπρωμένο.
Και είδα τ'ανοιχτά παράθυρα σάν μεγάλα βιβλία της ερημιάς,οπου διάβασα το ποτέ και το τίποτα.
Κι έπρεπε εγώ απ'αυτό το ποτέ και το τίποτα να φτιάξω μια ποίηση για πάντα.

Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνο οταν κάποιος μας αγαπήσει ερχομαστε για λίγο...
(Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα,Τ.Λειβαδίτης)

Continuacion...

ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ...ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΛΛΑ,ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΛΙΓΑ...Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ...ΚΑΤΙ ΠΗΡΕ,ΚΑΤΙ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΑΛΛΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΤΙ ΕΓΙΝΕ...ΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ...ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ...ΣΑΣ ΚΑΛΟΣΟΡΙΖΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ...ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ(ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ)...ΒΑΖΩ ΒΑΣΕΙΣ,ΓΚΡΕΜΙΖΩ,ΠΑΡΑΤΑΩ,ΑΡΠΑΖΩ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ...
ΕΞΑΛΛΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΝΙΚΗ...ΜΟΝΑΧΑ ΛΙΓΗ ΜΟΥΣΙΚΗ...(Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ)
ΚΑΛΟ ΜΑΣ "ΤΑΞΙΔΙ" ΛΟΙΠΟΝ...
ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ...

ΤΥΧΕΡΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ...

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ...ΠΑΡΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ..ΖΕΙ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ... ΗΡΘΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ...ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ....ΕΙΝΑΙ Η ΧΗΜΕΙΑ...ΚΟΛΛΑΣ...
ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΑΠΕΙΡΟΥ ΚΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟ...ΚΑΤΑΧΩΝΙΑΣΜΕΝΟΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΠΑΡ...ΟΣΟ ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΟ,ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΒΑΘΕΙΑ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ...ΜΕ ΤΟ "ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ" ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΚΟΥΒΑ ΣΤΗΝ ΜΠΑΡΑ...
(ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ)
ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΠΡΩΙΝΙΑΤΙΚΑ ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ...ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΑΚΟΜΗ(ΘΑ'ΧΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙ 3-4 ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΣΧΟΛΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΡΑΔΥΝΗ),ΣΗΚΩΝΟΜΑΙ...ΠΑΤΑΩ ΤΟ ΚΟΜΒΙΟΝ ΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ,ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΠΡΟΣΕΧΩ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΜΑΡΚΑΔΟΡΟ "Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ....ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΓΚΑΣ,ΠΕΡΝΑ ΤΟΝ ΜΕ ΣΟΥΖΑ"....ΞΥΠΝΗΣΑ ΜΕ ΜΙΑΣ...ΑΤΑΚΑ ΑΠΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑ,ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΟΙΚΕΙΑ...ΑΦΟΥ ΕΙΜΑΙ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ:ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ...
ΠΟΣΑ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΡΕ ΜΗΤΣΟ...
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ'ΡΘΕΙ Η ΠΕΜΠΤΗ...
(ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟ ΠΟΥ ΘA M'ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΙΝΩ ΜΟΝΟΣ ΠΛΕΟΝ...ΤΟΝ ΚΕΡΔΙΣΕ Ο ΚΑΝΑΔΑΣ...ΚΑΙ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ...)