Θαρρείς πως μερικές φορές φτάνεις τόσο ψηλά, που ειναι σαν ν'ακούς την ανάσα του Θεού...τόσο ψηλά που ζείς με τον αγέρα...που τρέφεσαι με το βλέμμα των πουλιών...που φιλάς τά στέρια....
Θαρρείς πως κανείς πια δεν σε λυγά...πως ανέμοι χίλιοι δεν μπορούν το δαχτυλάκι σου να ρίξουν....
κι ύστερα....ξαφνου...μετά απο τόσο ύψος....έρχεται εκείνο τ'άεράκι που μπαίνει μέσα σου...στα κύτταρα σου...απ'το πουθενά...
Να σου θυμήσει πως εδώ ειναι αλλιώς...πως εδώ ειναι η ζωή...που έχει τους λόγους της...τους κανόνες της...
Και χωρίς να καταλάβεις γεύεσαι το χώμα...
που απ'την αρχή είχες αγαπήσει τελικά...
ονειρέψου ψυχή μου....πως θα΄ναι το ταξίδι μας για κει πάνω ξανα...
ονειρέψου...
